धम्पुस घुम्न जाँदा...

विगत वर्षहरूमा झैँ यस वर्ष पनि हामी श्री चण्डीका आधारभूत विद्यालयका शिक्षक शिक्षिकाहरू मिली कुनै नयाँ ठाउँको भ्रमण गर्ने योजना बनायौँ । कहिले जाने, कहाँ जाने भन्ने विषयमा आएका विभिन्न प्रस्तावहरूबीच आखिरमा छनौट भयो हाम्रो गन्तब्य धम्पुस २०७३ साउन २८ गतेको लागि ।

साउन २८, २०७३ ।
हामी धम्पुसको यात्रामा निस्कियौँ । यसैबिच हामीलाई पोखरा १३ चिसापानीमा अवस्थित श्री डिज्नी मन्टेश्वरी विद्यालयको अवलोकन भ्रमण गर्ने अवसर मिल्यो । विद्यालयको कुशल व्यवस्थापन, भौतिक सुविधा, सुन्दर सजावट देखेर हामी मोहित भयौँ ।




त्यसपछि हामी हेम्जा, सुइँखेत, फेदी, घट्टेखोला हुँदै धम्पुसको उकालोतिर बाटो ततायौँ । वर्षाको बेला, कच्ची बाटो, मोटरसाइकलको यात्रा... तरपनि हामी उत्साहित थियौँ । उकालोमा ट्याँट् ट्याँट् हर्न बजाउँदै हामी धम्पुस देउरालीमा पुगेर केहीबेर सुस्तायौँ । त्यहाँबाट चारैतिर देखिने मनमोहक दृश्यहरू हेर्दै खाजा खायौँ, तथापी हामीलाई मौसमले त्यति साथ दिएन ।

पृथ्वीनारायण मा.वि. का शिक्षक सम गुरुङ सरको Hotel Orchid मा पुगेपछी सरले हामीलाई मेड इन धम्पुस अर्ग्यानिक चिया बनाएर पिलाउनुभयो, त्यो चियाको चुस्कीसँगै सारा थकान चुट्कीमा गाएब भयो । फ्रेस भएपछि हामी गाउँ घुम्न निस्कियौँ ।

त्यसो त म ल्वाङघलेलमा जन्मे हुर्केको मान्छे, दक्षिणतिर आँखै अगाडी देखिने गाउँ हो धम्पुस । केही वर्ष पहिले त्यहाँ फागु पूणिर्मामा मेला लाग्दा दोहोरी गाउन समेत पुगेको गाउँ हो धम्पुस तरपनि धम्पुसलाई यतिबेला अझै नजिकबाट नियाल्ने मौका पाएँ मैले । रुप फेरेछ धम्पुसले, होटलै होटलको गाउँ भएछ धम्पुस । एकजना दिदिले लमजुङदेखि आएर धम्पुसमा होम स्टे खोल्नुभएको रहेछ, एकैछिन वहाँका कुरा सुन्यौँ, सल्युट गर्न मनलाग्यो वहाँको प्रकृत्रि्रेम, देशप्रेम अनि असिम उत्साहलाई । सुन्दर गाउँ, सुन्दर मान्छेहरु, सफा वातावरण... हामीलाई लोभ्यायो धम्पुसले । होटल अर्किडमा अति नै पारिवारिक वातावरणमा बेलुकाको खाना खाएपछि साथीहरूसँग केहीबेर रमाइलो गरि भोलीको सूर्योदय धम्पुसको निर्माणाधिन सनराइज भ्यू टावरबाट हेर्ने तथा अस्ट्रेलियन क्याम्पमा घुम्न जाने योजना बनाई सुत्यौँ ।
साउन २९, २०७३ ।
हामी सुन्दर स्थानबाट नयाँ दिनको सूर्योदय हेर्ने उत्सुकताका साथ निद्रादेवीको काखबाट जुरुक्क उठ्यौँ । तर विडम्बना, हामीलाई मौसमले साथ दिएन । एकाबिहानै बाक्लो कुहिरो डम्म भरिएर सूर्योदय त के, नजिकैको दृश्य पनि नदेखिने भयो । माछापुच्छ्रे, अन्नपूर्ण, धवलागिरी, मर्दिहिमाल, हिउँचुली नव बिहानीको सूर्यको किरणसँगै मुस्कुराएको हेर्ने योजना त्यो कुहिरोमै हरायो ।

तरपनि हामीले अस्ट्रेलियन क्याम्प पुग्ने योजनालाई चाहिँ स्थगित गरेनौँ । जस्तोसुकै मौसम भएपनि अस्ट्रेलियन क्याम्प पुगी छाड्ने निधो गरेर हामी बिहान सवा ६ बजेतिर धम्पुसबाट उकालो लाग्यौँ । बाटोमा देखिएका लाली गुराँस, चन्दनका बोटहरू हेर्दै हिँड्दा हाम्रा खुट्टामा जुकाले रजाई गरिसकेका हुन्थे, तरपनि हामी अगाडी बढिरह्यौँ । कहिले चौतारीमा थकाई मार्दै, कहिले चौरमा सेल्फी हान्दै हामी उकालो लाग्यौँ । जमान सर -हेडसर) का रमाइला कुरामा हाँस्दै हिँड्दा बाटो काटेको पनि पत्तै भएन । करिब साढे ७ बजेतिर हामी अस्ट्रेलियन क्याम्पमा पुग्यौँ ।
त्यहाँ पुगेर पूर्वतिर सुन्दर नगरी पोखरा, फेवाताल र आसपासका क्षेत्रहरू, दक्षिणतिर ढिकुरपोखरी र लुम्ले -काँडे), पश्चिमतिर हरियो मनमोहक जंगल र उत्तरतिर सुन्दर ल्वाङघलेल र रिभानको दृश्यावलोकन गर्‍यौँ, तर मोतीका लहरहरू चाहिँ किन हो कुन्नी घुम्टोबाट निस्कनै मानेनन् । करिब एक डेढ घन्टा हामी त्यहाँको वातावरणमा एकाकार भयौँ, त्यसपछि फेरी जंगलको बाटो धम्पुस गाउँतिरै रमाना भयौँ । बाटोमा यति रमणिय बतासे डाँडा रहेछन्, जसको बयान म शब्दमा गर्न सक्दिन, त्यहाँ सुस्ताउँदाको आनन्द लिन तपाई स्वयं त्यहिँ पुग्नुपर्छ ।

निर्माणाधिन भ्यू टावर धम्पुस

गाउँको माथी भ्यू टावर बन्दै रहेछ, कामदार दाजुहरूले छत सम्म पुग्न त दिनुभएन तैपनि २ तल्ला माथी सम्म भने उक्लिछाड्यौँ । चारैतिर ड्यम्मै लागेको कुहिरो "भ्यू" गरेर फर्कियौँ । फेरी उहि होटल अर्किडमा फर्कियौँ । म्याडमले मिठो खिर तयार गरेर हामीलाई पर्खिरहनु भएको रहेछ, खिर खाएपछि वहाँहरूसँग बिदाबारी भएर पोखराको लागि रमाना भयौँ ।

हाम्रो तन पोखरा तिर हुइँकिरहेको थियो, तर मन भने धम्पुसमै टाँसिएको थियो । त्यो सुन्दर धम्पुस, त्यो मनमोहक धम्पुस, त्यो र्स्वर्गको टुक्रा धम्पुस, कसैले भन्थे, नमरी स्वर्ग देखिन्न, हामीले जिउँदैमा देखेको स्वर्ग हो धम्पुस ।